Байланыстың жаңа түрін ойлап тапқаны үшін алғашқы патент 145 жыл бұрын - 1876 жылдың наурызында Александр Беллге берілген. Беллмен бір уақытта басқа өнертапқыш Элиш Грей де патентке өтініш жолдаған. Сондықтан телефонның "әкесі" кім деген сауал төңірегіндегі дау ұзаққа созылды.
Заманауи телефон байланысын әзірлеуге профессор Долбеардан бастап Томас Эдисонға дейін көп адам үлес қосты. Осылайша өнертапқыш Ваденнің арқасында телефон қоңырауы пайда болса, орыс электр технигі Голубицкий микрофондарға тоқ беру жүйесін және тұрақты магниттері бар ерекше аппарат ойлап тапты. Ал Томас Эдисон көмір ұнтағы бар микрофон дайындады. Бұл микрофон 1990 жылдың басына дейін еш өзгеріссіз белсенді қолданылып келді. Кей жерлерде күні бүгінге де пайдаланылуда.
Алғашқы телефондар кеңсе немесе басқа орында орналасқан аппаратпен бір клиент резиденциясы арқылы бір-біріне тікелей байланысты болды. Алайда қолайсыздығына байланысты бұл жүйелер ортадан тепкіш таратушы қол қалқанына ауыстырылды. Бұл стационарлық телефон байланысының пайда болуына себепші болды. Яғни онда әрбір телефон ерекшеленген жұп сыммен орталық кеңседегі жергілікті коммутациялық жүйеге қосулы болды. Орталық кеңсе 1900 жылдардың басынан бастап толығымен автоматтандырылған жүйеге көшті.
Абоненттерді арнайы қызметкер – телефонист бір-біріне қосып отырды. Ол жұмыс орнындағы қабырғада белгілі бір тәптіппен орналасқан арнайы саңылауларға түйісуі бар сымдарды кіргізіп отырды.
Телефонист мамандығы 90-шы жылдарға дейін қажетті кәсіптің бірі болды. Телефонның одан кейінгі дамуында электретті микрофон, қатты дауыс шығу мүмкіндігі, дыбысты цифрлық қысымдау секілді жаңашылдықтар болды. Жаңа технологиялар: IP-телефония, ISDN, DSL, ұялы байланыс, DECT.
